Aan de vooravond van ons vertrek terug naar België blikken  we met onze 2 "zonen" en hun oudste dochters terug op 14 dagen hard werken, een gastvrijheid waar wij perplex van staan en nieuwe plannen worden gesmeed voor de toekomst.

De papa van één van onze patiëntjes stond erop ons te trakteren op een boottocht op de Delta met een bezoek aan l'ile aux coquillages en le reposoir des oiseaux. Hoewel dit niet onze eerste boottocht was die richting uit blijft het elke keer opnieuw een adembenemende trip.

Na twee dagen acclimatiseren gingen we vol werklust richting poste de santé. De mobiele unit, die deels gefinancierd werd door de Soroptimisten uit Ieper, werd in de kruiwagen geladen want de fragiele wieltjes van de unit waren niet bestand tegen de hobbelige zandwegen en dragen was geen optie want het ding weegt 33kg. Daar aangekomen wacht ons de eerste verrassing, De tandartsstoel heeft de geest gegeven. Zelfs na contact met techniekers is België kregen we de stoel niet meer in beweging. Er werd een onderzoekstafel naast de stoel geplaatst en we konden aan de slag. Weg ergonomisch werken. Af en toe een paar slagen zwemmen bleken noodzakelijk om onze rug en schouders na een werkdag scheef zitten terug in de plooi te krijgen.

Terug aangekomen in Dakar liet de bagage even op zich wachten. De spanning steeg toen de meeste mede passagiers de luchthaven al verlieten en wij nog steeds op de ene zo belangrijke koffer aan het wachten waren. Uiteindelijk zagen we de mobiele unit met het roze lint op de bagageband rollen en konden we richting douane. De documenten met de nodige stempels gingen door meerdere handen en we konden zonder problemen de 3u durende rit richting Toubacouta aanvangen.